28 januari > Sossusvlei

Lieve volgers,

Wat een plaatje is het hier. Laten we nog even de dag van gisteren afmaken. Na aankomst hadden we de hele middag heerlijk in het ijskoude zwembad vertoeft midden in de woestijn om even te genieten en af te koelen. Wij hadden via de receptie vers vlees besteld: oryx, kudu en kip maar ook aardappelsalade en een broodje. Want ja, het was zover: tim ging braaien in de woestijn! En daarna hebben we nog even goed te lucht in gekeken naar alle sterren gekeken. Ook al bleef Ilse de zaklamp goed vast houden want ze dacht van alles te horen en vond het maar een beetje spannend in het pikkedonker.

Rond een uurtje of 22:00 deden we het licht uit want onze wekker ging om 04:45 zodat we om 05:30 naar het ontbijt konden gaan en om 06:15 bij de gate ingang van Sossusvlei zouden staan. Dat werd 06:25 want we moesten onverwachts even de rotzooi opruimen van een beest die onze grijsbak buiten had omgegooid, zak eruit had getrokken en alles eruit gehaald. Eerst wel even met de zaklamp goed schijnen, niet dat we voor verrassingen kwamen te staan. Je weet maar nooit!

Waarom zo vroeg naar Sossusvlei? Nou, ten eerste vanwege de temperatuur en ten tweede voor de zonsopkomst.
 

Eenmaal aangekomen bij de gate, toegang geregeld en toen hup naar binnen met de auto. We reden eerst naar Dune 45. Deze ligt op 45 kilometer rijden van de gate in Sesriem Canyon. Meer toepasselijker kan de naam toekenning aan Dune 45 niet zijn. Deze ligt vlak langs de hoofdweg richting Sossusvlei en Deadvlei en is daarmee zeer toegankelijk. Het mulle zachte zand en de smalle rand (scherpe zandrug) waarover je moet klimmen vormen de verzwarende omstandigheden voor zo’n 170 meter hoogte. Ilse tikte een hartslag van 166 aan, Haha. Onderweg deze klim is Ilse paar keer opnieuw opgestaan want laten we eerlijk wezen… Als je 3 jaar geleden niet eens kon lopen en je klimt nu een flinke berg op, dan maakt dit het extra bijzonder. Het uitzicht was bij zonsopkomst fenomenaal. We hebben even gezeten op het zand en na een tijdje zijn we weer naar beneden gewandeld. Dat ging een stuk makkelijker. Bij de auto stond er een boom en er was een uil in gespot. Ja hoor! Dat zat hij te slapen. Mooie foto geschoten, onze schoenen en sokken zandvrij gemaakt en hup de auto weer in. We gingen doorrijden naar Sossusvlei en Deadvlei.

(Ilse op Dune 45 maar de berg was nog hoger en staat niet op de foto, dit was al bijna beneden)

(Samen op de top)

We kwamen aan bij een parkeerplaats en besloten daar de shuttle te nemen voor het laatste stuk. Want ja, ondanks onze 4WD wilden we het risico niet lopen om vast te komen te zitten. Dan maar met de ervaren locals mee. En dat bleek ook maar weer een verstandige keuze te zijn. 

Bij aankomst zei die man: ‘je moet 1,5 km die kant op lopen en dan kom je bij Deadvlei’. Wat hij niet vertelde was dat we wederom over een stuk zandduin moesten. Met de top van Dune 45 nog in de benen én een temperatuur van maar liefst 40 graden in de open vlakte, was het flink afzien. Het was verre van grappig maar we zijn toch gaan lopen want ja, we zijn er nu toch. Het daglicht en de zon zorgt voor mooie contrasten tussen het wit van de klei en het rood van de duinen. De Dead Vlei zorgt voor een groot contrast met zijn kurkdroge grond en de dode bomen, met op de achtergrond rondom ook die felrode duinen. Echt prachtig maar het was zo warm dat we hier echt niet een uur konden staan in de volle zon. Snakkend naar adem en verkoeling liepen we maar terug waar de shuttle ons gedropt had. Een hele hoop foto’s gemaakt maar laten we eerlijk wezen: dit moét je ervaren in het echt  om in te zien hoe prachtig het hier is. Sommige denken: ‘er ligt alleen maar zand, het ziet er saai en dood uit’. Het valt letterlijk niet met een pen te beschrijven hoe mooi het is. En dan te bedenken dat we nog aan het begin van onze reis zijn.

Terwijl we stonden te wachten zagen we een Jakhals die steeds dichterbij kwam. Het arme beest had het erg warm en zocht naar water en schaduw. Ilse ging haar laatste beetje water in een kuiltje in de grond doen. De Jakhals kwam meteen maar de grond is zo droog en het was zo warm dat het helaas werd opgezogen door de grond. Arm beest. 

Nog even genoten van Sossusvlei en daarna terug gegaan naar de auto met de shuttle om vervolgens in onze super sonische en koele airco auto even bij te komen. We moesten zo’n 60 km terug rijden richting de gate. Onderweg kwamen we nog vele Oryxen en struisvogels tegen. Blijft toch bijzonder ook al begint het ‘normaal’ te worden. 

Eenmaal uit de gate even bij een bakker onze lunch gehaald, terug naar ons huisje gereden en daar even bijgetankt. Inmiddels liggen we nu aan het zwembad bij te komen. Vanavond gaan we weer zelf braaien dus wellicht is onze vuilnisbak weer geplunderd. Al hopen we er dit keer wakker van te worden! Haha. 

Morgen een lange etappe naar Swakopmund. Niet qua afstand maar wel door de slechte weg. We maken o.a. een pitstopp in Solitair voor de wereldberoemde appeltaart.

Tot de volgende keer.

X van ons